“We hebben niet de beste tijd gekozen om hier te fietsen,” grapt Koen Verstappen vanuit Soedan. “Het is sowieso een impulsieve beslissing om naar Afrika te gaan,” voegt Jelle Adams toe. De twee Belgen bevinden zich in de Nubische woestijn, die van Egypte naar Ethiopië loopt. Jelle en Koen, die zichzelf de Steeldonkeyz noemen, zijn op de dag af een jaar de wereld rond aan fietsen. “Ons volgende doel is Kaapstad.”

Op een Portugees festival, enkele jaren terug, ontmoeten de twee mannen elkaar en de vriendschappelijke vonk slaat direct over. “Het was gek, we ontmoeten elkaar pas net, en toch voelt het alsof we elkaar al jaar en dag kennen,” zegt Jelle. Het is januari vorig jaar als Koen vertelt over zijn plan om de wereld rond te fietsen. “Het idee borrelde al jaren in mijn hoofd, als een fijne wijn die moest rijpen. Ik wist het zeker: nu is het moment.” Jelle, die even enthousiast over het plan is, besluit mee te gaan. 

Niet de aarde rond wegens corona

“Het originele plan is om letterlijk de wereld rond te fietsen,” legt Koen uit. “Vanuit België wilden we zo ver mogelijk naar het oosten, door Europa, Azië, naar Australië. Het water oversteken naar de Verenigde Staten om uiteindelijk weer in België te eindigen.” Het duo plant de start in maart 2020, maar corona gooit roet in het eten. Op 15 juni, de dag dat de Vlaamse grenzen weer opengaan, vertrekken de mannen. “Waar we heen gaan hangt helemaal af van wat corona doet. Zijn de grenzen wel of niet open? Is een pcr-test betaalbaar? We zien wel waar de reis ons brengt.”

De Vlamingen vliegen vanuit Istanboel naar Caïro het Afrikaanse continent in. “Verder oostelijk fietsen blijkt niet mogelijk. Veel Afrikaanse landen laten daarentegen wel toeristen binnen.” Zo vormen de fietsers het plan om via oostelijk Afrika richting Kaapstad te fietsen. “Naar Afrika gaan, is een impulsieve keuze. Dat blijkt ook met de temperaturen nu. Dit is geen fietsseizoen,” grinnikt Jelle.   

Absurde temperaturen

“De temperaturen hier zijn absurd. Dit heb ik nog nooit meegemaakt,” vertelt Jelle over de woestijn. Overdag is het gemiddeld 47 graden. “Welgeteld één dag hebben we overdag door de woestijn gefietst,” Jelle begint te lachen en Koen neemt over: “Dat doen we dus nooit meer!” Doordrenkt van het zweet en tegen een zonnesteek aan, kwam het duo bij een rustpunt. “Dat is meer een soort politiebarak middenin de woestijn. Op dit soort plekken mag je water drinken en uitrusten. We keken elkaar aan en besloten om voortaan alleen nog maar ’s nachts te fietsen.”

Diezelfde nacht nog springen de mannen weer op de stalen rossen. “Anders zouden we anderhalve dag in die barak zitten,” verklaart Jelle. “In de nacht is de woestijn echt pikkedonker. Zonder licht zie je werkelijk geen steek. Althans, dat is totdat het middenin de nacht is. Dan verschijnt de volle maan, die de zanderige wereld op een prachtige manier verlicht,” geniet Koen. Op die bewuste dag fietsten de heren 280 kilometer, een record voor beiden. De mannen grommen: “We voelden ons zo sterk als haaien!”

Steeldonkeyz: de stalen ezels van de Sahara

“Steeldonkeyz, stalen ezels, zo noemen we onszelf,” vertelt Koen trots. “Het idee komt van de spreekwoordelijke stalen ros, waarmee men een fiets bedoeld. Gezien de kant waar wij op gaan, lijkt stalen ezel ons toepasselijker.” De mannen zien hun fiets dan ook niet als een object maar als een pakdier, die ze verzorgen. Een pakdier, dat Jelle en Koen samen met hun vele bagage de wereld over helpt. 

Té goed voorbereid

“Ja, wat mij betreft hebben we de reis eigenlijk over-voorbereid,” aldus Jelle. Beide mannen slepen zo’n dertig kilo aan spullen mee op de fiets. Daar komen de flessen water nog bovenop. “Per post zijn al meerdere pakketjes terug naar huis gestuurd en nóg vind ik dat we overbodige spullen hebben.” Zo heeft het gezelschap een zonnepaneel bij voor stroom, die prima werkt; maar amper gebruikt wordt. Winterkleding die de komende maanden overbodig is, zit ook in de tassen. Dit is voor wanneer de mannen Mount Kenya bereiken. “Ook de grote tweepersoonstent is omgewisseld voor twee éénpersoonstenten. Zo verdelen we het gewicht beter. In je eentje in een tent is het ook minder heet.”

Ondanks al die voorbereidingen loopt het halverwege Egypte spaak voor Koen, wanneer de as van zijn fiets afbreekt. “Voor kleine reparaties hebben we zat spullen bij ons; maar een hele as is andere koek.” Koen stapt voor dertig uur op de trein terug naar Caïro voor een vervangend onderdeel. “Ik heb Egypte wel twee keer mogen zien,” grapt de goedgemutste fietser. “Dat is het wel,” vult Jelle aan, “In Europa is er in ieder dorpje of stadje al gauw wel onderdelen te regelen. Dat blijkt hier heel anders.”

The way to come

De Steeldonkeyz zijn op dit moment in het noorden van Soedan. “Het bleek nog een hele opgave om die grens over te raken.  We hebben vier uur in de zon staan wachten tot onze paspoorten en testuitslag goedgekeurd werden.” Met nog ruim zeshonderd kilometer aan woestijn in het vooruitzicht is het nog even zweten voordat de mannen in Karthoem zijn. Daarvandaan nemen ze het vliegtuig naar Ethiopië om door te fietsen naar Kenia en Oeganda. “In Oeganda zijn we gevraagd om mee te doen met een fundraiser voor Equal Aqua. Daarnaast hebben we ook besloten om de verkoop van onze merchandise te doneren aan die NGO.” 

Vanaf daar weten de mannen het zelf ook nog niet helemaal. Koen vouwt de wereldkaart uit en werpt een blik: “Het is even kijken wat de situatie is in Noord-Mozambique tegen die tijd. Anders gaan we via Zambia en Zimbabwe.” Ook staat nog niet vast dat Kaapstad het einde van de reis is. “Kaapstad is het huidige doel, maar wie weet welk doel we tegen die tijd hebben. Zolang we het leuk hebben en het ons kunnen veroorloven gaan we door. Reizen op deze manier is het mooiste dat er is.”

De reis van Steeldonkeyz Jelle en Koen is te volgen op Instagram en Polarsteps. Iedere keer wanneer de mannen internet hebben, delen ze updates.

In de serie Overlanding Africa spreken we overlanders over hun avonturen. Zo spraken we eerder al met Niels Janssen, die – ver voor Koen en Jelle uit – van Caïro naar Kaapstad fietst.