Vanuit het uiterste noorden in Noorwegen reist Niels Jansen per fiets naar Kaapstad in Zuid-Afrika. Hij is al ruim 430 dagen onderweg. Krap een week na vertrek wordt hij weliswaar overvallen door corona; maar niets weerhoudt hem ervan zijn reis door te zetten. We spreken de fietser, die onlangs de evenaar passeerde, tijdens een welverdiende rustweek aan de voet van Mount-Kenya.  

Het idee ontstaat tijdens een studiereis in Peru: “We stopten met een bus bij een wegrestaurant middenin de Peruaanse woestijn. Hier ontmoette ik een paar fietsers, die dwars door de Amerikaanse continenten fietsen. Dat vond ik zo gaaf.” Een studie en drie jaar in het werkveld later, stapt Niels zelf op de fiets voor een grootse reis. Een tocht die hem al 23.450 kilometer heeft meegenomen door vierentwintig landen.

Via Turkije Afrika in

Per zeilboot gaat Niels samen met twee Duitse fietsers van Turkije, door het Suezkanaal, naar Hurghada in Egypte. Daarvandaan neemt de fietser een omweg naar Caïro: “Omdat ik verder naar het zuiden ga, heb ik een visum nodig voor de Soedanese grens.” In een whatsappgroep met ruim honderd andere fietsers die door Afrika trekken, krijgt Niels de tip. “Schijnbaar regel je een Soedanees visum gemakkelijker bij de ambassade dan aan de grens. Dan pakken we direct de piramides mee als we in de buurt zijn,” grinnikt de Nederlander. 

Het grootste verschil met fietsen in Europa vindt Niels de anonimiteit. “Het verschil is gigantisch. In Europa fiets je grotendeels op jezelf. Af en toe steekt iemand een handje op of zegt hallo, maar dat is het dan ook wel. Hier in Afrika vraagt iedereen van alles aan je. Auto’s stoppen zelfs wanneer je voorbij fietst. Het is leuk en gezellig, maar op een gegeven moment wil je ook even op jezelf zijn.” Daarom let de fietser ook op waar hij zijn tent op zet: “Dat doe ik met name uit het zicht van andere mensen. Anders word ik de volgende ochtend wakker en staan me tig mensen aan te gapen. Dat is een keer grappig, maar hoeft niet elke ochtend wat mij betreft.”

Problemen in Ethiopië; wel de moeite waard

Om vanuit Sudan Ethiopië in te komen, blijkt een uitdaging. Fysiek de grens oversteken, is niet mogelijk; dus neemt Niels het vliegtuig van Omdurman naar Addis Ababa. “Ik had de verhalen al gehoord, maar toch denk je dat het wel meevalt.” Krap één dag aan het fietsen in Ethiopië wordt Niels’ vrees bevestigd wanneer hij een groep kinderen voorbij fietst. “Mensen in Ethiopië zijn om de één of andere reden niet dol op fietsers. Toen ik voorbij een groep kinderen fietste, pakten ze stenen op en begonnen die naar mij en andere fietsers te gooien. Ik kwam nog met de schrik vrij, maar ik heb anderen gezien met flink gebutste fietsen en blauwe plekken.” 

Op zoek naar meer variatie en minder mensen, besluit Niels de Ethiopische hoofdweg links te laten en kiest voor de weg door Bale Mountains. “Dat is de beste keuze van de trip. Wat een prachtig landschap en uitzichten zijn er hier, echt ongeëvenaard. Je gaat door regenwouden en bergen. Er slingeren apen rond, zo bizar. De route is met vijfhonderd kilometer op onverharde wegen en veel hoogteverschillen wel pittig. Maar als je dan bovenaan op 4300 meter hoogte staat, vergeet je dat snel.”

Reparaties en creatieve oplossingen

Op dit moment geniet Niels van een rustweek in Nanyunki, aan de voet van Mount Kenya. Dat is ook wel nodig: “In Ethiopië en Kenia plak ik zoveel banden, het slaat helemaal nergens op.” Daarom wisselt hij onlangs zijn vertrouwde mountainbikebanden om voor tubeless banden. “Tubeless hebben geen binnenband. Er zit een soort melkachtige vloeistof aan de binnenkant. Op het moment dat de buitenband dan een gaatje krijgt, stolt de vloeistof; zodat ik probleemloos door kan rijden.”

Voor lekke banden en andere kleine reparaties heeft Niels een setje met gereedschap. Bij grotere problemen is het improviseren geblazen. “Op een gegeven moment brak de naaf in mijn achterwiel. Tsja, dat fix je niet in een handomdraai.” Niels bevindt zich te ver van grote steden voor reparatiemateriaal, maar weet het toch op te lossen: “De eigenaar van een mountain lodge heeft me zijn wiel geleend zodat ik verder kon fietsen tot de dichtstbijzijnde grote stad.” In alle grote steden zijn volgens Niels wel onderdelen te vinden.

Hoe nu verder? 

“De route plan ik grotendeels van dag tot dag. Dat moet in Afrika ook wel, want je weet nooit wat je te wachten staat.” Zo moest Niels in het zuiden van Ethiopië een grote omweg maken als militairen hem tegenhouden: “In het bos waar ik doorheen wilde fietsen, bleek een terroristische beweging te zitten. Toen moest ik de route die ik in gedachten had helemaal omgooien. Dat is niet erg, het heeft allemaal geen haast.”

Vanuit Kenia is het plan om door Oeganda, rond Lake Victoria en naar Tanzania te fietsen om vervolgens verder naar het zuiden te trekken. “Hoe de weg er precies uit gaat zien, weet ik nog niet. Dat is ook niet erg, dat is onderdeel van het avontuur,” blikt de fietser positief vooruit. Om vanaf Kaapstad weer terug naar huis te fietsen gaat Niels wat te ver: “De familie thuis mist mij ook, zo lang kan ik ze niet laten wachten. Nee, ik denk dat ik een vlucht neem richting Marokko of Spanje en dan het laatste stuk naar huis fiets”, lacht hij. “Ik moet uiteraard wel fietsend thuis komen.”

Wil je op de hoogte blijven van Niels zijn avontuur? Dan kan je Niels volgen op instagram. Iedere keer als hij internet heeft, schrijft hij een update met foto’s. Lees ook ervaringen van andere overlanders.

In de serie Overlanding Africa spreken we overlanders over hun avonturen. Zo spraken we eerder al met Crossing Crocodile River, die de afstand per 4×4 overbruggen.